بعضی وقت ها اگر فرصت ها را از دست داده باشی، کار از کار گذشته است. بعضی وقت ها اگر توانمندی کسب نکرده باشی، بهره نمی بری. نه اینکه کسی بخواهد تو بهره نبری، توانش را نداری. و حسرت این ناتوانی، افسوس اینکه چرا توانمندی کسب نکردی، از خود بی بهرگی سوزنده تر است، انسان را می خورد. جهنم است.

فرض کنید مسعود و مازیار در حیاط مدرسه به جان هم افتاده اند. ناظم گوش آن ها را گرفته و هر دو را در کتابخانه ی سالن آموزش زبان انگلیسی حبس کرده است. ناظم می گوید که آن ها باید ادب شوند، باید تا شب اینجا بمانند تا یادبگیرند نباید با هم دعوا کنند. پس از مدتی مشاجره در کتابخانه هر کدام به طرفی می روند. اما یک اتفاق جالب می افتد. مسعود که زبان انگلیسی بلد است می گردد و یک داستان خوب از قفسه ها پیدا می کند و شروع می کند به خواندن. سرگرم می شود، گاهی می خندد و لذت می برد و انگار نه انگار حبس شده. این در حالی است که مازیار انگلیسی بلد نیست، حوصله اش سر رفته، خسته شده، گشنه است و می خواهد سرش را به دیوار بکوبد.

مسعود و مازیار هر دو در یک مکان هستند. اما این مکان برای یکی بهشت است و برای یکی جهنم. یکی لذت می برد و یکی زجر می کشد. مازیار در بهشت مسعود است و جهنم را تجربه می کند، در حالی که مسعود در جهنم مازیار است و بهشت را تجربه می کند. و تفاوت تنها در توانمندی هایی است که هر کدام از پیش کسب کرده اند.

گاهی فکر می کنم که داستان دنیا و بهشت و جهنم هم داستان مسعود و مازیار و کتابخانه ی سالن آموزش زبان انگلیسی است. دنیا فرصتی است که توانمندی کسب کنیم: ببخشیم، عبادت کنیم، مهربانی کنیم، تفکر کنیم، گذشت کنیم، بسازیم… فرصت که تمام شد، هیچ دادرسی نیست. اگر توان بهره بردن داشته باشی برایت بهشت است و اگر نداشته باشی جهنم.